زندگي نامه آيت اللّه حاج سیّد علی میلانی دامت بركاته

حضرت استاد در ماه مبارك رمضان سال 1367 هجرى قمرى در شهر نجف اشرف در خانواده اى اصيل و ريشه دار علم و فضيلت ديده به جهان گشود.
در دوران كودكى در معيّت پدر بزرگوارش علاّمه آيت اللّه سيّد نور الدين ميلانى به كربلاى معلاّ مهاجرت كرد، پدر والامقامش از علما و دانشمندان بزرگ كربلاى معلاّ وامام جماعت حرم امام حسين (عليه السلام) بود، ولى پس از مهاجرت به ايران چندى در شهر رى به نشر و ترويج مكتب اهل بيت (عليهم السلام)پرداخت و در سال 1425 هجرى قمرى در كنار حرم حضرت عبدالعظيم حسنى بدرود حيات گفت و در شهر مقدس قم به خاك سپرده شد.
جدّ ارجمندش مرجع بزرگ عالم تشيع و دانشمند والامقام حضرت آيت اللّه سيّد محمّد هادى ميلانى است. وى در سال 1394 هجرى قمرى در مشهد مقدّس دار دنيا را وداع گفت، و در حرم مطهّر امام رضا (عليه السلام) دفن شد.
مادر گرامى، دخت علاّمه مرحوم سيد حسين رضوى تبريزى نجفى است كه سال 1375 هجرى قمرى در نجف اشرف درگذشته و در صحن مطهّر امير مؤمنان على (عليه السلام) مدفون است. او فرزند برومند آيت اللّه العظمى مجاهد آقاى على رضوى تبريزى ملقّب به داماد است، چرا كه وى داماد آيت اللّه العظمى شيخ محمّد حسن مامقانى بود.
مادر اين بانو، دختر علاّمه مرحوم شيخ حسن شربيانى، فرزند آيت اللّه العظمى فاضل شربيانى است كه از بزرگان شيعه اماميه در عصر خود در نجف اشرف بود.
مادر پدر بزرگوارش نيز، دختر گرامى آيت اللّه العظمى شيخ عبداللّه مامقانى، فرزند عالم بزرگوار آيت اللّه العظمى شيخ محمّد حسن مامقانى (رحمه الله) بود.
استاد و علاّمه بزرگوار در چنين خانواده اصيل و ريشه دار علم و فضيلت و تقوا رشد يافت و دروس مقدماتى و سطح را در حوزه علميه كربلاى معلاّ با موفقيت به پايان رسانيد. دروس مقدّمات را از استاد علاّمه حجّت مجاهد مرحوم سيد محمّد، فرزند آيت اللّه سيّد مرتضى آل صاحب رياض طباطبائى و دروس سطح و پايه را از محضر علماى بزرگ و اساتيد به نام از شاگردان جدّ بزرگوارش آيت اللّه العظمى سيد محمّد هادى ميلانى ـ از جمله: شيخ محمّد شاهرودى، شيخ محمّد حسين مازندرانى، شيخ عبدالحسن بيضانى و سيد محسن جلالى كشميرى فرا گرفت.

  آنگاه براى تكميل دروس به نجف اشرف مهاجرت كرد و در حوزه كهن آن ديار در دروس بزرگان فقه و اصول شركت جست، متأسّفانه ديرى نپاييد كه بنا به دستور حزب بعث كافر و ستمگر، در سال 1390 به همراه دانشمندان و فضلاى ايرانى و عدّه اى از شيعيان ناگزير به ترك كشور عراق شد، و رهسپار ايران گرديد.
ولى نخست طبق صلاحديد جدّ بزرگوارش مرجع بزرگ شيعه حضرت آيت اللّه العظمى ميلانى (قدس سره) راهى مشهد مقدس شد و در دروس عالى آن مرجع بزرگ در حوزه علميه مشهد مقدس شركت جست و همواره در خدمت آن بزرگ مرجع، خوشه چين علوم او بود تا آن كه در ماه رجب سال 1394 هجرى قمرى جهان تشيع به سوگ آن مرجع عالى قدر نشست و آن عالم وارسته بدرود زندگى گفت.
در همين اوان بود كه شهر مقدس قم و حوزه علميه، بر اثر حوادث و پيشامدهاى كشور عراق، ميزبان علما و دانشمندان از مهاجران عراق بود، روى اين اصل معظم له براى تكميل تحصيلات عاليه و افاده و افاضه اندوخته هاى علمى و معنوى رهسپار قم گرديد و از محضر بزرگان و مراجع در فقه و اصول بهره برد. از جمله:
وى در طى اين دوران همواره ملازم و همراه دو تن از مراجع بزرگ همچون آيت اللّه گلپايگانى و آيت اللّه شيخ وحيد خراسانى بود، و دروس فقه و اصول آن دو بزرگوار را به رشته تحرير درآورد و چند جلد از تقريرات بحث فقهى آن مرجع با تقريظ هاى ارزشمندى كه به مقام علمى معظم له اشاره دارد به دستور آن مرجع به زيور طبع آراسته است.
با اين وجود، كتاب تحقيق الاصول وى كه تقريرات بحث هاى اصولى مرجع عالى قدر آيت اللّه وحيد خراسانى است، به چاپ رسيد و منتشر شده است.
در اين راستا معظم له از هنگام ورود به حوزه علميه قم به تدريس و تأليف اشتغال دارد و ده ها تن از طلاب و دانشجويان علوم دينى را در مراحل گوناگون پرورش داده و ده ها جلد كتاب در علوم مختلف به رشته تحرير درآورده است.
اينك معظم له يكى از اساتيد به نام حوزه علميه قم مى باشد كه در مرحله درس خارج فقه و اصول و علم كلام مشغول به تدريس هستند.
آيت اللّه العظمى سيّد محمّد رضا گلپايگانى مرجع بزرگ در تاريخ 1401 هجرى قمرى در تمجيد از معظم له در مقدمه يكى از كتاب هايش اين گونه مى نويسد:
3 ـ آيت اللّه العظمى مرجع عالى قدر آقاى سيد محمّد حسينى روحانى در اصول. 4 ـ آيت اللّه العظمى مرجع عالى قدر آقاى ميرزا كاظم تبريزى در فقه. 5 ـ آيت اللّه العظمى مرجع عالى قدر آقاى شيخ مرتضى حائرى در فقه. 1 ـ آيت اللّه العظمى مرجع عالى قدر آقاى سيد محمّد رضا موسوى گلپايگانى در فقه. 2 ـ آيت اللّه العظمى 

مرجع عالى قدر آقاى شيخ حسين وحيد خراسانى در فقه و اصول.
معظم له از اساتيد و بزرگان بسيارى اجازه روايتى دارند، از جمله آيت اللّه شيخ آقابزرگ طهرانى كه در اجازه روايتى وى مى نويسد: